Hallo allemaal!

Hier zijn we weer met een nieuw verhaaltje. Dit keer gaan jullie over onze avonturen in Sumatra lezen. Een prachtig mooi eiland, wat nog redelijk onontdekt is door veel toeristen, wat eigenlijk jammer is, want de natuur is hier geweldig. Voor ons was het wel erg leuk dat er weinig andere toeristen waren, want hierdoor hebben we veel van het echte lokale leven mee kunnen krijgen wat het allemaal extra bijzonder maakt. Wij hebben er in ieder geval van genoten, we hopen dat jullie dat ook gaan doen. Veel leesplezier!

16-2

Nadat we gisteren weer eens een dag op het vliegveld hebben doorgebracht zijn we vroeg in de nacht aangekomen in Jakarta, waar we gelukkig vlakbij het vliegveld een hotel hebben gevonden. We slapen vandaag lekker uit en gaan in de middag even naar een groot shoppingmall omdat we echt even wat nieuwe kleding nodig hebben. Dankzij de Aziatische maten en stijl komen we niet terug met volle tassen, maar hebben we wel een korte broek en jurkje voor Wieke en een shirt voor Niels weten te scoren. Als we terug bij het hotel aankomen is onze was ook weer lekker schoon, dus kunnen we morgen fris en fruitig richting Sumatra.

17-2

We vliegen vandaag richting Medan, waar we de bus moeten pakken naar Benjeij. Hier stappen we over op een heel veel kleiner busje naar Bukit Lawang. Deze bus is een stuk minder comfortabel en met ongeveer 18 mensen zitten we hierin gepropt. De locals lijken hier totaal geen moeite mee te hebben, maar aangezien zelfs Wieke al met haar knieën tegen haar kin in deze bus zit gevouwen kun je nagaan hoe comfortabel Niels deze busreis doorkomt. De rit duurt bijna 4 uur en met regelmaat houdt de verharde weg ineens op en moeten flinke gaten in het wegdek ontweken worden. Onderweg stoppen voor pauze zit er uiteraard ook niet in, dus het is gewoon verstand op nul en wachten tot we er eindelijk zijn en onze benen weer kunnen strekken. Als we eenmaal uit kunnen stappen is dat echt een heerlijk gevoel!

Op het busstation van Bukit Lawang worden we opgehaald door een Betjak (hetzelfde als een tricycle of tuktuk, maar hier noemen ze het weer anders). Hiermee rijden we naar ons guesthouse, wat aan de rand van de jungle ligt. Het is al donker als we hier aankomen, dus zien nog maar weinig van de prachtige omgeving. We trakteren ons op één van de heerlijke Indonesische gerechten en ondertussen wordt er door de locals een beetje gezongen en muziek gespeeld. Erg gezellig!

18-2

Vandaag vertrekken we de jungle in samen met twee gidsen, met als hoofddoel Orang Oetangs zien. Al na een kwartier klimmen en klauteren zien we er hoog in de bomen eentje zitten. Nadat we deze even hebben geobserveerd en genoten hebben hoe dit beest zich voortbeweegt tussen de bomen lopen we weer verder. Niet veel later zien we er weer één, deze keer een stuk lager, dus kunnen we hem nog beter zien. We lopen weer wat verder en zien naast de Orang Oetangs ook heel veel Makake’s, Thomas Leaf Monkey’s en we zien zelfs Gibbons. De tocht is best pittig, want we gaan echt midden door de jungle en niet over nette paden en we moeten op sommige stukken flink klimmen en klauteren, dus besluiten we na 1,5 uur even te pauzeren. Dan ziet één van de gidsen een Orang Oetang met baby in de boomtoppen, dus gaan we toch weer even een kijkje nemen. Ze zitten vrij hoog in de boom, dus we kunnen ze alleen van een afstand observeren, maar het is wel erg mooi om te zien!

Als we verder doorlopen zien we ineens een Orang Oetang heel dicht bij de grond. Een makake zit hem een beetje te vervelen en probeert steeds zijn eten af te pakken en wij vinden het natuurlijk super grappig om dit spelletje van een heel kleine afstand te kunnen bekijken. We prijzen ons nu al super gelukkig dat we zoveel verschillende apen van zo dichtbij hebben kunnen zien. De gids geeft ook aan dat dit echt niet altijd het geval is. Als klap op de vuurpijl zien we weer een stuk verder nog een moeder met een baby heel laag aan de grond. Super schattig om te zien en echt zo gaaf dat we ze nu van zo dichtbij kunnen observeren.

We lopen een stuk verder om te kunnen lunchen, zover mogelijk van de apen vandaan zodat we niet continue op ons eten te hoeven letten. Daar tovert onze gids een paar pakketjes, gemaakt van bananenbladeren tevoorschijn uit zijn tas, waar een heerlijke nasi goreng in zit verstopt, compleet met een gebakken eitje, kroepoek, komkommer en als toetje lekker fruit. We worden hier goed verwend midden in de jungle!

Net na de lunch begint het te regenen en al snel komt het echt met bakken uit de hemel. We lopen door de stromende regen nog zeker anderhalf uur door de jungle, waar het natuurlijk steeds meer op een modderpoel gaat lijken en het ook behoorlijke glad wordt. We moeten vaak heel stijl omhoog en omlaag klimmen, wat best gevaarlijk wordt met die natte, gladde ondergrond. We zijn dan ook blij als we bij de rivier aan komen, waar ons tentenkamp staat waar we de nacht door brengen.

Aangezien we tot ons bot toe doorweekt zijn, kleden we ons snel om en zijn we blij dat we droge kleding bij hebben. We wachten nog een klein uurtje in onze tent tot het droog is, samen met drie andere Nederlanders die hier ook de nacht door gaan brengen. Gelukkig is het net op tijd droog voordat het avondeten klaar is en kunnen we dit gewoon in de buitenlucht eten. Het is ongelofelijk wat die mannen hier kunnen bereiden in the middle of nowhere, want we krijgen een compleet feestmaal voorgeschoteld.

Na het eten drinken we nog een biertje en doen de gidsen hun uiterste best om ons te vermaken met allerlei spelletjes, trucjes en zogenaamde magie. Een kampvuur maken lukt helaas niet, omdat alles nog zeiknat is, dus gaan we rond half 10 maar vast naar bed, want in het donker in de jungle is niet zo heel veel te beleven.

19-2

Na een oncomfortabele en onrustige nacht worden we wakker van het licht, het geluid van de rivier en het geritsel van de apen in de bomen. We wassen ons een beetje in de rivier en krijgen dan een heerlijke sandwich als ontbijt. Na het ontbijt lopen we langs de rivier omhoog richting een waterval waar we even lekker kunnen zwemmen. Hier knutselen de gidsen een mooie muts voor ons van bananenbladeren die we de rest van de dag ophouden. Terug bij het kamp krijgen we een grote schaal vol met vers fruit en lekkere noodlesoep als lunch. Onze mooie creatie op ons hoofd wordt hier compleet gemaakt met mooie tekeningen van natuurlijke schmink op ons gezicht. Zo hebben we toch nog een beetje carnaval.

Als een stelletje debielen met onze geschminkte gezichten en hoedjes op ons hoofd stappen we in een soort autoband en raften we zo de rivier af, terug naar het dorp. Het is vandaag Chinese Newyear, dus er zijn heel veel Aziatische toeristen die langs de rivier zitten en ons een beetje raar aankijken, maar wij hebben de grootste lol. Eenmaal terug bij het hotel zijn we wel ontzettend blij dat we kunnen douchen en schone kleding aan kunnen trekken en al onze natte en vochtige spullen even kunnen laten wassen en drogen.

Als we weer opgefrist zijn lopen we nog even een rondje door het dorp, waar het erg druk is met Indonesiërs die genieten van een extra vrije dag. Er zijn ook heel wat mensen die nog niet zo vaak een westerling hebben gezien, want we worden vaak langdurig aangekeken en als we voorbij zijn horen we ze iets zeggen en lachen. Er is zelfs iemand die graag met ons op de foto wil. Zodra zij haar foto heeft laten maken wil degene die achter de camera stond ook nog even op de foto. Voor we het weten is de rest van de familie ook opgetrommeld en moeten we met iedereen afzonderlijk en daarna nog met de hele groep op de foto. Waarschijnlijk hangen we ondertussen dus ergens ingelijst in een Indonesische huiskamer.

20-2

Het is vandaag vrijdag en dat betekent in Bukit Lawang marktdag. Dit is echt een markt voor de locals en absoluut niet gericht op toeristen. We worden dan ook een beetje raar aangekeken al we hier rond lopen, maar iedereen vindt het weer reuze interessant om twee van die rare blanke mensen te zien. Wij vinden het ondertussen erg leuk om alle lokale etenswaren en snuisterijen te bekijken en een kijkje te kunnen nemen in het dagelijkse leven hier. Tegen de middag wordt het wel erg warm en lopen we met twee andere Nederlandse meiden en twee Indonesische meiden naar een rivier waar we lekker wat zwemmen en chillen bij het water.

21-2

Mira, één van de Indonesische meiden die we gisteren hebben ontmoet neemt ons vandaaag mee op een coutrytour door Bukit Lawang. Hierbij zien we hoe de mensen hier leven, de verschillende culturen die hier samen leven. Ook laat zij zien hoe mensen de rivier gebruiken als douche, wc, wasmachine en vaatwasser tegelijk… lekker hoor! Daarnaast leren we hoe ze hier de natuur gebruiken als medicijnen, als speelgoed en als onderdelen van meubels en zelfs hun huis. Super leuk en interessant om dit allemaal te horen van iemand die hier geboren en getogen is en echt de inside information te krijgen. De tour eindigt bij het huis van haar tante waar we even de rijstvelden in lopen en ook even meehelpen met het oogsten van de rijst. Dat is echt zwaar werk, vooral omdat je gehurkt op de grond zit en midden in de brandende zon. Als we terug lopen naar het huis zijn de neefjes van Mira een vlieger aan het maken en gaan we na even met hun te spelen lekker lunchen. Na de lunch nemen we afscheid van Mira en stappen we in de Betjak die ons verder rond rijdt om te zien hoe ze tofu en bruine suiker maken. Ook gaan we nog naar naar de rubberplantages en rijsfabriek.

Aan het eind van de middag gaan we naar een klein sieradenwinkeltje waar de eigenaar ons heeft uitgenodigd om zelf sieraden te maken van kokosnoot. We moeten eerst de figuren uit de kokosnoot zagen, daarna opschuren, karven en polijsten. Een flink karwei, maar het resultaat mag er zeker wezen. Super leuk om te doen en zeker om een souvenir te hebben die we zelf gemaakt hebben.

’s Avonds gaan we naar een cafeetje waar livemuziek gespeeld wordt. De kwaliteit van de zang is niet altijd even sterk, maar er wordt in ieder geval vol overgave muziek gemaakt en het publiek, inclusief Wieke gaan lekker los op de dansvloer. Niels geniet ondertussen rustig aan de zijkant van zijn biertje… Al met al een erg gezellige avond!

22-2

Na het late avondje gisteren slapen we eerst lekker uit en aan het eind van de ochtend lopen we richting een waterval. Dit is een flinke wandeltocht door de jungle en langs de rivier omhoog, al is klauteren misschien een betere beschrijving. Het is een hele pittige tocht en soms ook best gevaarlijk, want je moet echt opletten waar je je voeten neerzet en een aantal stukken zijn erg stijl en vooral heel glad. We lopen soms een stuk om de rivier heen en lopen dan echt in de bush bush waar we de takken voor ons weg moeten duwen om zo een weg te vinden door de bomen en planten. Na drie uur bikkelen komen we aan bij de eindbaas, wat een beetje tegen valt. De waterval is leuk om te zien en je kunt er lekker zwemmen, maar is verder niet zo heel indrukwekkend. De tocht er naartoe was daarentegen wel super mooi, dus dat maakt de inspanning toch wel de moeite waard.

Op de terugweg pauzeren we even aan de rand van de rivier tot Wieke iets voelt kriebelen op haar bovenbeen. Ze voelde al wel langer wat kriebelen, want het krioelt hier van de insecten, maar nu ziet ze ineens een dikke bloedzuiger aan haar been hangen. Dit is best ff schrikken en ze krijgt hem er niet meteen af getrokken, dus Niels komt als echte held ter hulp en trekt hem van haar been af. Het beestje heeft al flink zijn best gedaan, want is behoorlijk dik en er komt flink wat bloed uit het wondje, maar uiteindelijk is Wieke net niet doodgebloed en is het allemaal goed gekomen ;).

23-2

Vandaag hebben we een rustig ochtendje en in de middag gaan we met de auto over wederom een onverharde weg naar Tangkahan. In dit plaatsje aangekomen blijkt het hier helemaal nog niet door toeristen ontdekt te zijn en is er maar weinig te beleven en ook niet heel veel hotels. We zitten in een klein guesthouse waar de faciliteiten heel basic zijn, maar het uitzicht vanuit onze kamer geweldig. We kijken uit over de rivier en daarachter ligt meteen de jungle. Na een niet heel spannende avond vallen we dankzij de junglegeluiden lekker op tijd in slaap.

24-2

Vandaag gaan we op bezoek bij de olifanten van Tangkahan. Vlakbij ons hotel is een sanctuary waar we de olifanten kunnen zien en we mogen ze ook wassen in de rivier. Super leuk om te doen en de olifanten zelf genieten hier ook van, want ze worden door ons lekker gemasseerd. De olifant die wij aan het wassen zijn blijkt zwanger te zijn, want als we haar buik aan het schrobben zijn voelen we dat hier nog een klein wezentje in zit. Nou ja, klein… Wel super bijzonder om dat te voelen!

Nadat wij haar hebben gewassen krijgen wij als dank ook nog een lekkere douche van haar en daarna geven we haar nog wat banaantjes. Daarna lopen alle olifanten, met een klein olifantje voorop in de rij netjes achter elkaar weer terug. Wat een prachtige beesten en wat leuk om dit te mogen doen!

Na dit avontuur gaan we met autobanden de rivier op en tuben we zo met de stroming mee de rivier af. We stoppen een paar keer om te lunchen, naar een waterval te lopen en bij een warmwaterbron te zwemmen. Het is heerlijk weer en het is zo ontspannend om lekker in die band te liggen en over dat water te dobberen met de jungle aan beide kanten. We zien dan ook regelmatig een aapje voorbij slingeren en onderweg komen we de olifanten ook nog een keer tegen die even een rondje aan het lopen zijn met hun begeleiders.

Vroeg in de avond gaan we nog even het dorp in waar de locals een potje voetballen. Voordat de wedstrijd begint speelt Wieke wat met de kleine kindjes. Daarna worden er twee teams gemaakt, ‘team-met-shirt’ en ‘team-zonder-shirt’. Ze vragen of Niels het leuk vindt om mee te spelen en na wat twijfelen van zijn kant stemt hij in en wordt hij toegevoegd bij ‘team-zonder-shirt’. Hij wordt linkshalf neer gezet en na een paar minuten schuift hij naar voren voor een corner. Hij krijgt de bal voor zijn linkervoet en schiet hem keihard binnen! 1-0 voor ‘team-zonder-shirt’. Na nog een bal op de lat en een mooie voorzet die helaas door zijn teamgenoot niet afgemaakt kan worden is Niels topfavoriet op het veld en wordt er regelmatig voor Holland gejuicht door de kinderen en mannen aan de zijlijn.

Helaas scoort ‘team-met-shirt’ niet veel later de gelijkmaker en na nog een kwartier fel voetbal, waar het balbezit bij ‘team-zonder-shirt’ een stuk hoger ligt scoort onverwachts ‘team-met-shirt’ de 1-2, wat ook direct het eindsignaal van de wedstrijd betekent. Helaas dus geen winst, maar zeker een verdienstelijk optreden van Niels tijdens deze leuke pot en sowieso een leuke invulling van de namiddag.

In de avond werden we vermaakt door het personeel van ons guesthouse en aangezien we de enige gasten waren hadden we een privéconcert met gitaren, djembé en zang, erg gezellig!

25-2

Vandaag nemen we de lokale bus richting Medan, om vanuit daar over te stappen op een bus richting Berastagi. In het begin zitten we gezellig met allemaal schoolkinderen in de bus en zodra deze netjes afgezet zijn op school rijden we verder en stoppen we om de 10 minuten om verschillende lokale mensen op te halen. We wachten elke keer super lang voordat we weer verder rijden en als we eenmaal rijden dan rijdt de chauffeur als een gek over de onverharde weg en maakt de meest bizarre inhaalmanouvres om even later weer een kwartier stil te staan langs de kant van de weg, waarvan we nu nog steeds niet weten waar we op aan het wachten waren. Na een busrit van 5,5 uur (het zou ongeveer 3 uur moeten duren…), komen we aan in Medan.

Hier stappen we over op een bus richting Berastagi. Een jongen wil ons heel graag helpen de juiste bus te vinden en zodra we in de bus zitten vraagt hij ons te betalen. Hij vraagt een veel te hoog bedrag en wordt boos als we aangeven dit niet te willen betalen. Uiteindelijk zakt hij wel wat in de prijs, maar nog steeds is de prijs veel te hoog voor hier. Hij wordt echt boos als we weer zeggen dat dit teveel is en we zien dat hij helemaal strak staat van de drugs. Dit is duidelijk geen zuiver zaakje, maar we willen voor die paar euro onze vingers er niet aan branden, dus stemmen toch maar toe te betalen, ondanks dat het echt niet goed voelt. Gelukkig zitten we uiteindelijk wel in de juiste bus en worden we verder netjes naar Berastagi gebracht. Echt comfortabel is de busreis niet, want ook dit keer zitten we weer opgepropt in een klein busje en is het echt snikheet en kunnen we ons amper bewegen. Na nog eens 3 uur komen we eindelijk aan in Berastagi en zijn we blij als we in ons guesthouse zijn, waar we sinds lange tijd weer een keer een warme douche hebben. Dat maakt onze dag weer helemaal goed!

26-2

Vroeg in de ochtend gaan we de actieve vulkaan Sibayak beklimmen, waar continue klein beetjes zwavelgassen uit omhoog spuiten. Vanuit hier hebben we een geweldig mooi uitzicht op de meest actieve vulkaan van Berastagi, Sinabung. Deze is drie dagen geleden nog tot uitbarsting gekomen.

Na de klim gaan we lekker relaxen in één van de warmwaterbaden aan de voet van de Sibayak vulkaan, om daarna door te gaan naar de lokale markt. Het is duidelijk dat ze hier normaal niet veel toeristen komen, want er wordt weer flink gelachen en gepraat als wij voorbij lopen. Maar ook wij kijken onze ogen uit, want je ziet hier kraampjes met aan de ene kant de levende kippen en vissen, dan een plek waar ze voor je neus gewogen en geslacht worden en aan de andere kant de dode variant, klaar voor de verkoop. Het is hier in ieder geval vers zullen we maar zeggen…

’s Avonds komt onze gids Smiley ons weer ophalen om ons richting de vulkaan Sinabung te brengen. We kunnen tot op 5 kilometer afstand van deze vulkaan komen, anders is het niet veilig meer. Deze kan namelijk elk moment uitbarsten en dat is eigenlijk ook wat we hopen dat er gebeurt. Meestal zie je namelijk in de avond wel wat lava aan de bovenkant omhoog pruttelen en dat lijkt ons geweldig gaaf om te zien. Helaas hebben we vanavond niet het geluk om dat te kunnen zien, maar we horen de vulkaan wel borrelen en dat is ook al wel cool, want hoe vaak kom je zo dicht bij een vulkaan die zo actief is?

27-2

In de ochtend worden we weer opgehaald door Smiley, die ons vandaag naar Samosir zal brengen. Dit is een eiland in het kratermeer Lake Toba. Onderweg gaan we naar een waterval van 170 meter hoog kijken. Bij de parkeerplaats aangekomen staat hier een lieve, maar best oude parkeerwachter die ook een paar woordjes Nederlands spreekt (kijken kijken niet kopen, prachtig allemachtig etc etc). We staan er van te kijken dat hij nog steeds werkt, want hij lijkt echt best oud. De man is een paar jaar geleden dan ook met pensioen gegaan, maar aangezien de gemeente niemand kon vinden die zijn baantje wilde, moest hij weer terug komen. Echt zielig eigenlijk! We vragen hem hoe oud is, maar dat weet hij niet precies, maar hij denkt dat hij 75 jaar is. Wij kijken Smiley een beetje raar aan en die zegt dat heel veel mensen hier niet weten hoe oud ze zijn. Smiley zelf weet ook niet precies hoe oud hij is of wanneer zijn verjaardag is, dat houden ze hier gewoon niet echt bij. Hij heeft wel een paspoort, maar daar heeft hij gewoon een verzonnen geboortedatum op laten zetten. Hij heeft maar voor 6 juni 1966 gekozen, dat vond hij makkelijk te onthouden. Maar bij de registratie geloofde ze hem toen niet, dus heeft hij er 6 juni 1965 van gemaakt. Toen hij zijn rijbewijs had geloofde ze niet dat hij al zo oud was, dus staat er op zijn rijbewijs 1970 als geboortejaar. Moet allemaal kunnen hier… Haha.

Na het bekijken van de waterval hebben we wel zin om wat te eten, dus gaan we even naar een klein, lokaal restaurantje. De kok is er ff niet, dus gaat onze gids zelf maar ff de keuken in om wat eten voor ons te maken. We hoeven daarna ook minder af te rekenen, omdat we zelf gekookt hadden :D. Dat gaan we de volgende keer bij de Zwaan ook proberen…

28-2

In de ochtend gaan we weer met Smiley op pad naar een Batak dansshow. Batak is één van de vele bevolkingsgroepen in Indonesië en op dit eiland het best vertegenwoordigt. De dansshow vinden we echter niet zo heel boeiend. We mogen nog wel een stukje meedansen en hetgeen wat wij moeten doen lijkt nogal op de polonaise, dus dat kunnen we wel :D.

Na deze uitzonderlijk goeie performance van ons gaan we door naar een Batakdorpje waar we in de verte kinderen horen zingen. We lopen het geluid achterna en komen bij een klein schooltje aan waar kindjes aan het zingen en dansen zijn. Zodra ze ons zien doen ze speciaal voor ons nog twee dansjes. Dit is echt zo schattig en veel leuker dan de officiele dansshow die we deze ochtend gezien hebben. Daarna willen ze allemaal nog even met ons praten. Ze vinden het hier allemaal geweldig om met toeristen te praten, want ze vinden ons heel bijzonder en ze willen graag laten zien dat ze een paar zinnen Engels kunnen. Uiteraard moeten er ook nog wat foto’s gemaakt worden met die vreemde, lange, blanke mensen en daarna kunnen we weer door.

Hierna gaan we nog naar een ander Batakdorp waar we zien hoe de sarongs (een soort sjaal) gemaakt wordt met de hand. Die vrouwen doen ongeveer een maand over één sarong en daar betaal je dan ongeveer 20 euro voor… Echt niet normaal! Onderweg stopt Smiley omdat hij ziet dat er een bruiloft gevierd wordt en hij wil ons laten zien hoe dat bij de Batakkers gaat. Wij vinden het en beetje raar, maar zijn toch wel in voor een goeie weddingcrasher. Eénmaal in het ‘feestgedruis’ blijkt dat het geen bruiloft is, maar een begrafenis… Dat wordt hier schijnbaar op dezelfde manier ‘gevierd’. Wij voelen ons super ongemakkelijk, maar Smiley verzekerd ons dat het echt prima is dat wij daar zijn en we kijken dan ook stilletjes in een hoekje hoe de mensen zingen en dansen rondom de overleden persoon en andere mensen gezellig wat zitten te drinken en te eten. Maar hoe onopvallend we ook doen, als blanke trek je hier nou eenmaal de aandacht. Voordat we het weten komen er weer mensen naar ons toe die graag Engels met ons willen praten en ja hoor, natuurlijk ook op de foto. Voordat we het weten zijn wij de attractie van de dag en kunnen we wel door de grond zakken van schaamte. Toch blijken die mensen het allemaal prima en prachtig te vinden, maar het is gewoon iets wat bij ons niet helemaal lekker voelt. We vragen dan ook maar aan Smiley of we weer verder kunnen gaan en laten de nabestaanden gezellig verder feesten.

’s Avonds gaan we naar een restaurantje waar een bord buiten hangt met de tekst ‘bitterballen en broodje kroket’. Dat klinkt echt als de hemel als je al 4 weken minimaal 2x per dag rijst eet. Uiteraard zijn de bitterballen lang niet zo lekker als thuis, maar met een biertje on the side gaat het er toch goed in.

1-3

Om het eiland nog wat verder te verkennen hebben we een scooter gehuurd. We rijden een stuk landinwaarts, een berg op. Dit is nog best goed opletten met wederom veel gaten in de weg, sommige stukken zelfs meer gaten dan weg… We rijden tussen de rijstvelden door en het uitzicht is de moeite zeker waard. Op terugweg richting het dorp worden we aangehouden door een paar tienermeiden, omdat ze heel graag allemaal een handje van ons willen, even met ons willen praten en ja hoor, op de foto! Als we weer verder willen rijden willen ze allemaal nog een keer een handje, worden we hartelijk bedankt en zeggen ze hoe mooi we wel niet zijn en dat ze van ons houden… Heel bizar! Nu weten we een beetje hoe het voelt om een popster te zijn. Niet echt ons ding.

Na een drankje om even af te koelen rijden we weer verder, maar na een klein kwartier rijden merken we dat we een lekke band hebben… shit! Dat wordt een heel stuk terug lopen met de scooter aan de hand, pffff.

In de avond is er de klassieker PSV-Ajax en dat willen wij eigenlijk niet missen. Gelukkig houden de Indonesiërs wel van voetbal kijken, dus vinden we een kroeg waar ze vanavond de wedstrijd uitzenden. Daar zit je dan, op zondagavond in een klein kroegje op een eilandje in Indonesië naar PSV-Ajax te kijken. Voelt toch een beetje als thuis zijn. Zeker als er dan ook nog twee enthousiaste Hilvarenbeekse supporters vol in beeld komen op dat grote scherm, haha.

2-3

We hebben een rustig ochtendje, want rond het middaguur moeten we de boot gaan pakken om daarna met de bus naar Medan te rijden. Net voordat we richting de pier moeten lopen hebben we een gemiste oproep van Martijn (de broer van Niels). Wij denken wel te weten wat dit betekent, maar het blijft toch even spannend tot we verbinding hebben met hem en Dorien via FaceTime. Dan krijgen we al snel een babybedje te zien met daarin de allermooiste baby van de hele wereld… ons neefje Thijmen! Wat zijn wij super trots op hem en natuurlijk ook op Dorien en Martijn! Geweldig om oom en tante te zijn en nu natuurlijk wel ontzettend balen dat we zover weg zijn en niet even naar hun toe kunnen om hem vast te houden en te knuffelen. Maar die tijd gaan we zeker dubbel en dwars inhalen zodra we terug zijn.

Compleet euforisch dankzij dit allerleukste FaceTime gesprek ooit gaan we de boot op en daarna de bus in richting het vliegveld van Medan. Deze busrit duurt, zoals we ondertussen al gewend zijn, natuurlijk weer een paar uur langer dan gepland, maar we hebben tijd genoeg. Onze vlucht richting Jogjakarta vertrekt namelijk pas morgen heel vroeg in de ochtend. Dat wordt dus weer een nachtje luchthaven om ons avontuur in Sumatra af te sluiten.

We zijn momenteel via Jogjakarta naar de Gili eilanden afgereis en blijven nu een week lang op Gili Trawagan. We zullen hier lekker veel relaxen en vooral veel gaan genieten van de onderwaterwereld. Wat we hier precies gaan beleven de komende dagen is voor ons ook weer een verrassing, dus dat lezen jullie weer in het volgende verhaaltje :D.

Veel liefs van de hele trots Ome Niels en Tante Wieke